44. Daar zit ik weer

Vandaag is het woensdag en dat betekent een nieuwe blog. En deze keer heb ik weer eens geen inspiratie. Normaal krijg ik tijdens mijn ochtendwandeling met de hond wel inspiratie maar dat wandelen zit er weer even niet in. Er is wel genoeg gebeurd wat ik kan vertellen maar dat is wel mijn meest stomme actie ooit. Aangezien ik het niet altijd mee heb zitten ben ik waarschijnlijk wel weer even zoet met de gevolgen van deze actie. Ik zal jullie vertellen wat er is gebeurd.

Afgelopen week hadden we weer fantastische weer, het zou zelfs 20 graden kunnen worden. Dit was voor mijn lieve man en mij het teken om samen een leuke rit op de motor te gaan maken. Mijn lief had een mooie route gemaakte van zo’n 400 km. Dit betekent dat we ongeveer 6 uur onderweg zouden zijn. Het plan was om te vertrekken om 10.00 uur en dan zouden we aan het eind van de middag weer thuis zijn. Zo gezegd, zo gedaan. We zijn op tijd vertrokken en het eerste stuk van ongeveer 100 km was snelweg. Eenmaal van de snelweg af krijgen we het leuke stuk van de route en rijden we door het mooie Zuid-Limburg. Op een prachtige plek in Vaals vinden we een leuk terrasje met een geweldig uitzicht en besluiten daar te lunchen voordat we verder gaan. Tot zover gaat het heel goed. Ik geniet van het motorrijden en de mooie omgeving.

We rijden verder en op een bepaald moment missen we een afslag en moeten we onze route een beetje improviseren nu is dat op zich niet zo’n probleem. Nadat we een gedeelte van de route hebben gemist komen we weer op de geplande route. We komen op een smal dalend weggetje en moeten een bocht maken naar rechts van ongeveer 170 graden. Dit vind ik altijd al moeilijk en nu gaat het dan ook mis en val ik met de motor. Samen met een aardig stel wat met de auto staat te wachten word ik opgeraapt. De motor is op mijn enkel gekomen en deze doet flink pijn. De man van het stel blijkt een arts en checkt mijn enkel. Hij zegt dat hij niet gebroken is maar dat het wel pijn gaat doen de komende dagen. Dus de laars weer aan en nadat ik weer wat ben bijgekomen willen we verder rijden. Mijn motor staat dus omlaag gericht en mijn lief helpt me op de motor. Op een bepaald moment voel ik dat de motor begint te bewegen en voor ik het goed en wel in de gaten heb loopt de motor van de standaard en val ik met motor en al om naar de andere kant! Ik hoor jullie denken “je weet toch dat je de rem in moet houden als je op een helling staat”. Natuurlijk weet ik dat maar waarom ik dat niet deed weet ik niet. Ik ben boos op mezelf en roep dat ik de motor verkoop en strompel een paar stappen naar de vangrail. Nadat mijn lief me vrij duidelijk laat weten dat dit echt de meest achterlijke actie ooit van mij is en ondertussen de 210 kg zware motor weer recht op zet, komen we erachter dat er iets is afgebroken in het schakelmechanisme en ik dus niet meer verder kan rijden. Het enige wat we konden doen is de motor naar beneden laten rollen en bellen voor hulp. Dus hup... Ik met mijn pijnlijke enkels op de motor en zetten de motor beneden neer. Ik bel mijn broer en die stapt zonder verdere vragen in zijn bus en rijdt naar Monschau om mij inclusief motor op te halen.  

Onderweg laat ik mijn motorlaarzen aan omdat ik voel dat ze dik worden en vooral mijn linker enkel doet heel veel pijn en ik kan er eigenlijk niet op lopen. Eenmaal thuis aangekomen doe ik de laarzen uit en zie dat mijn linker enkel echt heel dik wordt. Mijn lieve man kijkt ernaar en zegt dat het misschien een goed idee is dat we naar de huisartsenpost gaan. Dus dat hebben we gedaan en nadat er foto’s zijn gemaakt blijkt inderdaad dat mijn linker enkel is gebroken en die wordt dus in het gips gezet. Ik mag naar huis met het advies om mijn enkel goed hoog te houden en na een week terug, dan wordt er gekeken welke vervolgstappen nodig zijn.

Dus daar zit ik weer. Met mijn been omhoog en een mega deuk in mijn ego. Het is mentaal weer even slikken. Ik probeer het luchtig in te zien maar ondertussen staat het huilen met nader dan het lachen. Ik voel me ook erg onzeker. Is het misschien verstandig om sommige dingen gewoon niet meer te doen?  Vorige week heb ik nog een post op facebook gedaan dat ik weer zo goed bezig was, en nu dit!

Ondanks alle dingen die ik doe om een zo stabiel mogelijk leven te creëren is het soms toch een uitdaging. Ik moet nu even mijn eigen adviezen ter harte nemen. Ik probeer zo veel mogelijk mensen te inspireren en nu moet ik mezelf even inspireren. Door dit met jullie te delen wil ik jullie laten weten dat het bij mij ook niet altijd rozengeur en maneschijn is.

=xxx=

Marieke

Je kan me volgen via mijn website, Facebook en Instagram

.

Website : www.mijn-stempel.com

Facebook:https://www.facebook.com/profile.php?id=61559843793827

Instagram: https://www.instagram.com/mijn_stempel/