41. Compassie
- mieppy
- 19 feb
- 3 minuten om te lezen
In de loop der tijd komen en gaan er veel mensen in je leven. Naarmate je
ouder wordt zul je ook gaan merken dat je behoefte hebt aan andere
mensen in je leven. Als puber wil je graag vrienden zijn met
gelijkgestemden. Het draait dan vooral om samen leuke dingen doen. In je
verdere leven kom je andere mensen tegen en door gebeurtenissen in je
leven ontwikkel je jezelf. Je gaat van school en gaat werken. Vanaf daar
word je leven al heel anders. Het kan zijn dat je de liefde van je leven treft
en een gezin gaat stichten, de ander verhuist en gaat eerst een carrière
opbouwen maar om daar te komen duikt diegene eerst het studentenleven
in. Zo kiest iedereen zijn eigen pad om proberen te komen waar diegene
graag wil zijn. Tijdens deze reis ontwikkelt iedereen zijn eigen waarden en
normen. Wat je tijdens die reis tegenkomt beïnvloedt hoe jij je gaat
vormen. Je ontwikkelt je eigen waarheid.
Deze waarheid blijft bij je en kan zich wel aanpassen, maar je reageert
altijd naargelang je eerdere ervaring. Dat is ook de reden dat er bij 1
gebeurtenis met meerdere personen altijd meerdere verhalen zijn.
Iedereen heeft er zijn eigen kijk op. Het enige wat ik vaak mis
tegenwoordig is de compassie naar elkaar toe. We hebben allemaal onze
mening al klaar voordat de persoon waarom het gaat is uitgepraat.
Iedereen leeft in zijn of haar eigen bubbel zoals dat zo mooi heet. We
hebben over alle dingen wel een mening en we weten het allemaal beter
zo lijkt het soms wel. Heeft de buurman een probleem wij hebben er een
mening over. Loopt de relatie van een dorpsgenoot op de klippen, wij
weten wel waarom hoor want ja, wij hadden het heel anders gedaan.
In plaats van gewoon eens te luisteren naar wat diegene te vertellen heeft,
zijn wij nogal gauw geneigd er iets van te vinden. Misschien heeft diegene
wel alleen een luisterend oor nodig of die schouder om even op uit te
huilen. Soms denk ik wel eens dat we het zijn verleerd om compassie te
tonen naar een ander. We zijn zo bezig om ons eigen wereldje in stand te
houden dat we vergeten zijn dat er anderen om ons heen zijn die andere
behoeftes hebben. Het inlevingsvermogen lijkt wel te zijn afgezwakt of we
zijn het afgeleerd. En ja, ik pleit echt wel voor zelfkennis en zelfzorg maar
dat wil niet zeggen dat je niet meer open staat voor andere meningen.
Ook ik heb mijn eigen waarheid, maar dat wil niet zeggen dat ik het altijd
bij het rechte eind heb.
Ook ik vergeet wel eens gewoon te luisteren naar een ander. En vooral
toen ik nog niet zo bezig was met het verwerken van het feit dat ik ziek
ben. Ik zat zelf nog in mijn verdriet en woede dat ik heel snel geneigd was
om een ander die iets had een aansteller te vinden. Ik schrok van mijn
eigen reactie toen een nichtje me vertelde dat haar zoon door een val zijn
kaak had gebroken mat alle gevolgen van dien en de eerste gedachte die
in mij opkwam was “ach, maar dat gaat weer over”. Als ik het zo opschrijf
schaam ik me diep dat ik zo toen dacht. Hoe erg is dat zeg. Ik had totaal
geen compassie met anderen.
Het spreekwoord “ieder huisje heeft zijn kruisje” komt dan gelijk in mijn
gedachten naar boven. Want sinds ik met deze blog begonnen ben hoor ik
echt steeds vaker van mensen met een chronische ziekte dat ze heel erg
vaak stuiten op onbegrip en compassie vaak erg ver te zoeken is. Ik heb
dit zelf ook meerdere keren ervaren, maar had gehoopt dat dit inmiddels
toch wel een stuk minder zou zijn. Er gebeurt zoveel tussen 4 muren waar
de ander geen weet van heeft. Dus als we nu eens allemaal wat vaker
proberen om ons open te stellen voor de gedachten en gevoelens van een
andere zonder daar gelijk een oordeel over te hebben, dan zou de wereld
er volgens mij een stuk mooier uitzien.
=xxx=
Marieke
Je kan me volgen via mijn website, Facebook en Instagram
.
Website : www.mijn-stempel.com
Instagram: https://www.instagram.com/mijn_stempel/
Kommentare